Eindelijk tijd om even een update te schrijven over Benjamin. Dank u wel voor uw medeleven en gebed. Vorige week vrijdag zijn we de hele dag weg geweest om meer onderzoek te laten doen naar de reden waarom hij zo slecht eet en groeit. Er zijn röntgenfoto’s gemaakt van zijn maag en darmen en daarop bleek gelukkig al direct dat er geen sprake is van een vernauwing van de uitgang van zijn maag. Natuurlijk was dat een opluchting en zijn we heel dankbaar dat het niet zo ernstig is als we dachten. Al heel snel komen de zorgen toch wel weer, wat is er dan wel en is er dan wel iets anders hoe we hem kunnen helpen. We zijn direct door gegaan voor een consult bij de cardioloog. Benjamin heeft namelijk vanaf zijn geboorte een hartafwijking, waar hij aan geopereerd zal moeten worden als hij groter en sterker is.
De cardioloog heeft medicijnen voorgeschreven en het advies voor operatie als hij een half jaar is. De vraag blijft alleen hoe zal hij ooit groter en sterker worden als hij zo slecht drinkt? Voor die vraag zijn we opnieuw bij de gastro-enteroloog langs geweest. Dit keer werkte ze niet in de privékliniek waar we eerder langs zijn geweest, maar in de polikliniek in het ziekenhuis.
Als je op de polikliniek binnen stapt zakt de moed je in de schoenen. De mensen staan te dringen voor de deuren van de verschillende artsen. Je kunt geen afspraak maken met de artsen, maar je moet maar gewoon zorgen dat je aan de beurt komt. Je ziet vastberaden ouders die vast van plan zijn alles voor hun kind te doen en te zorgen dat een arts tijd voor hun heeft. Ik keek naar Benjamin in mijn armen en voelde diezelfde vastberadenheid, maar ook wel wanhoop. We zijn echt maar één van de velen en hoe serieus gaat een arts ons nemen als er nog zoveel anderen staan te dringen. Gelukkig was er een zuster mee uit ons eigen ziekenhuis en die was niet van plan ons weg te laten sturen. Door haar vastberadenheid waren we relatief snel aan de beurt. De gastro-enteroloog heeft allerlei medicijnen voorgeschreven om de maag en darmen van Benjamin te stimuleren en tot rust te brengen. Ook krijgt hij nu alleen nog maar lactosevrije voeding en krijgt hij heel vaak kleine beetjes te drinken. We zijn nu een week verder, hij spuugt niet meer, maar drinkt nog steeds slecht en is nog niet gegroeid. De zorgen zijn dus zeker nog niet weg, maar we hopen dat het steeds een beetje beter gaat.
Als ik terug denk aan de polikliniek en al die ouders op zoek naar het beste voor hun kind dan ben ik blij dat God al hun namen kent en iedereen voor Hem belangrijk is. Hoe klein en onbelangrijk Benjamin hier ook lijkt, Hij kent zijn naam. En net zoals Benjamin voor mij niet zomaar iemand is, is Hij dat ook voor Hem niet. Hij is Zijn kind en Hij zorgt voor hem. Net zoals al die ouders op de polikliniek voor hun kinderen opstonden en hulp zochten willen wij dat ook voor ‘onze’ kinderen doen. En hoewel zij niet mijn kinderen zijn spreekt het nummer hierboven, he is my son, me erg aan. Ik hoop dat er veel ouders zijn die op deze manier hun kind aan God willen opdragen en beseffen dat hun kind voor God nog veel belangrijker is dan voor henzelf.
Wat kosten twee mussen? Zo goed als niets. Maar er valt er niet één dood neer als jullie Vader het niet wil. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld. Wees dus niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen. Matteus 10:29-3
Reactie plaatsen
Reacties