Eindelijk tijd om weer een blog te schrijven. De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Mijn zusje Esther is hier een paar weken geweest. Ze heeft me geholpen met verhuizen, we hebben samen gewerkt in het ziekenhuis in Beregowo en we hebben veel leuke dingen gedaan. Het was erg wennen toen ze weer weg ging. Ook het afscheid in Beregowo was zwaar. Mijn huisje in het straatkinderen huis mis ik erg, het was altijd gezellig met de kinderen die naast me woonden, ook mijn collegas mis ik, het was zo goed met hun te werken en dichtbij hun te wonen. Maar vooral het afscheid van Benjamin was moeilijk. Hij voelt gewoon als 'mijn' kindje en het is zo gek om hem achter te laten. Gelukkig kom ik vaak terug en zie ik hem nog genoeg, bovendien weet ik dat mijn collegas heel goed voor hem zullen zorgen. Toch zou ik er heel veel voor over hebben om hem mee te kunnen nemen. Hij zal altijd heel speciaal voor me blijven.
Nu zit de eerste werkweek in Vinogradiv er al weer op. Mijn collega Mirjam woont tijdelijk bij mij omdat ze nog geen huis heeft. Voor mij is het ook wel fijn, want opeens alleen in een toch nog wel vreemd huis wonen is ook niet alles. In het ziekenhuis beginnen we al aardig onze draai te vinden. De kinderen liggen in verschillende kamers en het was even uitproberen naar welke kamer je eerst gaat, wanneer de kinderen verschoond moeten worden, wanneer ze eten krijgen enz. Op dit moment liggen er 11 kinderen, wat voor dit ziekenhuis nog weinig is. Maar met zn tweeen 11 kinderen aandacht geven is al behoorlijk hard werken. Het is best moeilijk om het ene kind aandacht te geven, terwijl er andere kinderen nog huilen. Ook zien we hier veel duidelijker de gevolgen van het verblijf in het ziekenhuis dan dat we dat in Beregowo zagen. Kinderen van een jaar die nog niet kunnen zitten, kinderen die niet echt oogcontact maken, kinderen die weinig huilen en kinderen die constant zichzelf heen en weer wiegen. We merken na één week al wel verschil aan de kinderen, ze lijken ons echt te herkennen. Als we binnen komen beginnen ze te stralen. Ze genieten echt van de aandacht, het spelen en gewoon het feit dat ze even uit bed zijn. Als we ze weer naar bed moeten brengen is het zwaar, voor ons allemaal, zeker op de vrijdagmiddag. Leg maar eens een jongentje van 2,5 in bed en vertel hem dat hij er pas drie dagen later weer uit wordt gehaald.. Toch is dat helaas nog hoe het op dit moment is. Het liefst zouden we 7 dagen in de week bij ze zijn, maar het vraagt veel energie en we hebben ook de rustdagen nodig. We zijn dankbaar voor de momenten dat we wel bij ze mogen zijn en het verschil dat we daarin al voor ze mogen maken.
Reactie plaatsen
Reacties