Afgelopen zondag is Ludmilla overleden. In mijn eerste nieuwsbrieven en blogs heeft u over haar kunnen lezen.
Ludmilla was zwaar gehandicapt na een hersenvliesontsteking toen ze drie maanden oud was. Toen ik nog in Beregowo in het ziekenhuis werkte heb ik ruim 1,5 jaar voor haar gezorgd. Na haar 2e verjaardag is ze plotseling naar huis gegaan. We waren erg bezorgd over haar thuissituatie. Haar moeder heeft nog 7 ander kinderen en heeft niet veel geld. Al snel begon Ludmilla erg af te vallen en steeds schever te groeien. Niet omdat haar moeder niet haar best deed, maar Ludmila eet vrij lastig en als je alles zelf moet doen is dat behoorlijk zwaar. In Nederland zou er een heel team van artsen en fysiotherapeuten om je heen staan, hier moet je het gewoon maar zelf uit zoeken. Aan het begin ben ik samen met mijn collega Stefanie vaak langs geweest. We konden Ludmilla dan eten geven en vooral ook haar moeder bemoedigen. Toen Stefanie zelf een auto had ben ik minder vaak langs gegaan omdat het voor mij vrij ver weg was. Via Stefanie bleef ik op de hoogte hoe het met haar ging. Zij is steeds meer hulp gaan geven en uiteindelijk elke dag langs geweest om de moeder de ondersteuning te geven die ze nodig had in de zorg voor Ludmilla. Helaas is Ludmila toch steeds zwakker geworden. Het eten ging steeds moeilijker, ze kreeg doorligplekken en groeide erg scheef. Daardoor had ze ook pijn en vaak ook honger, maar slikken ging moeilijk. Haar leven hier op aarde was vooral lijden geworden. Op het moment dat ze overleed overheerste dan ook de dankbaarheid, dat haar lijden eindelijk voorbij was en dat ze een nieuw lichaam zal krijgen. Dat ze zal kunnen zien, horen, lopen en praten! Altijd als ik naar Ludmila keek was het contrast zo groot, zoveel moois en zoveel pijn in één. Ze was echt een heel mooi
meisje met mooie grote ogen met lange wimpers. Zelfs op de laatste avond voor haar overlijden bleef ze zo’n prachtig meisje. En tegelijkertijd zag je ook dat ze gevangen zat in haar lichaam en zag je de eenzaamheid. Wij hielden van haar, haar moeder hield van haar, maar wie kende haar echt? Wie wist wat voor karakter ze had, waar ze om zou lachen, hoe ze zou praten? Alleen God kende haar echt. Hoe mooi is het dan om te bedenken dat ze nu van haar lichaam bevrijd is, dat al het mooie over mag blijven en dat ze kan laten zien wie ze is. We kijken er naar uit om haar straks ook echt te mogen leren kennen.
Reactie plaatsen
Reacties