Graag wil ik u verder voorstellen aan Abel*. In mijn vorige nieuwsbrief heeft u al wat over hem kunnen lezen. Bij een baby van 4 maanden kan je soms jaloers zijn op de onschuld en onbezorgdheid die ze uitstralen, ze weten nog niks van de wereld om hen heen en hoeven nog nergens over te piekeren. Bij Abel is het vaak andersom, als je hem ziet zou je zo graag iets van zijn moeiten overnemen om het hem wat makkelijker te maken. Zoals in mijn nieuwsbrief te lezen is, is hij geboren met een hazenlip en een hartafwijking. In het ziekenhuis lijkt hij wel een bezienswaardigheid, regelmatig stoppen mensen even bij zijn kamer om te kijken hoe zielig hij er uit ziet. Een keer was er zelfs een moeder van een ander kindje op de afdeling die hem zag en begon te huilen en spontaan begon te bidden voor hem. Blijkbaar is het voor iedereen moeilijk om een baby te zien die iets heeft. Toch is de hazenlip niet hetgeen waar hij het meeste last van lijkt te hebben. Hij is vooral heel onrustig en gestrest, misschien van buikpijn, van ademnood door zijn hartprobleem of soms van de honger. Niemand weet het precies. Soms ligt hij rustig in je armen, maar als je hem even anders neer legt is of als hij ergens iets hoort is dat al weer teveel voor hem en begint hij weer te huilen. Gelukkig wordt hij tegenwoordig vaak rustig als hij rechtop tegen je aan kan liggen. Eten kost hem meer moeite dan een ander kind, maar met een speciale speen lukt het hem best aardig.
Toch komt het regelmatig voor dat hij helemaal niet drinkt. Hij heeft duidelijk honger, maar hij is dan helemaal overstuur en het lukt hem dan niet om te drinken, waardoor precies blijft onduidelijk. Met heel veel geduld en hem blijven troosten lukt het gelukkig uiteindelijk wel en dan kan hij soms gewoon heel ontspannen in slaap vallen.
Vlak na het schrijven van mijn vorige nieuwsbrief kreeg Abel steeds benauwdheidsaanvallen waarbij hij weg leek te vallen. Hij is toen naar de IC gebracht. Ik was erg bang hem te verliezen, bovendien was het op onze vrije dag en waren we niet in de buurt. Toen we ‘s avonds terug waren zijn we gelijk naar het ziekenhuis gereden en wat waren we blij toen we zijn gehuil hoorden toen we de IC op kwamen. Hij was niet meer zo benauwd en de volgende dag mocht hij weer terug naar onze afdeling. Echt een wonder wat niet verwacht hadden. Het heeft me ervan bewust gemaakt om van elk moment met hem te genieten, elk moment dat ik hem in mijn armen mag houden en van hem mag houden. Dat genieten werd nog meer toen hij voor het eerst ging lachen. Natuurlijk is dat bij elke baby bijzonder, maar als een kind dat altijd gestrest en ernstig is opeens naar je lacht is dat echt iets waar je de rest van de dag gelukkig door kan zijn. Gelukkig lacht hij sindsdien elke dag wel even. Helaas nog zeker niet zoveel als andere kinderen, er is voor hem vaak niet veel om te lachen; hij heeft buikpijn, vaak honger, hoest, heeft minder energie door zijn hartprobleem en komt nog steeds veel aandacht te kort.
Toch zijn er naast het lachen meer lichtpuntjes. Afgelopen week kwamen zijn ouders op bezoek en vertelden dat ze met hem naar Kiev zouden gaan voor een operatie aan zijn hart. De volgende dag kwamen ze hem halen. Ik vond het behoorlijk spannend hoe het zou gaan in de trein. Ze moesten 12 uur reizen en zijn moeder was niet gewend hem de fles te geven. De dagen erna hoorden we niks van hen en we hoopten dat ze veilig in Kiev waren gekomen. Drie dagen later kwamen we Abels opa tegen en die vertelde dat hij weer thuis was. De operatie was niet gedaan, het kon pas over een maand. Helaas werd hij diezelfde dag ook weer terug naar het ziekenhuis gebracht. Zijn moeder houdt echt heel veel van hem, maar denkt dat het beter voor hem is als hij in het ziekenhuis is. Aan de ene kant snap ik het heel goed. Ik sta ook soms met tranen in mijn ogen als hij weer niet wil drinken en helemaal overstuur is en je denkt snel dat hij bij een ander beter af zou zijn. En toch heeft hij zijn moeder zo hard nodig. Iemand die voor hem op staat en continu met hem bezig is. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn en geduld te hebben tot hij wel gaat drinken. Ik vind heerlijk om te merken dat hij rustig wordt als hij bij me ligt en zou het liefst dan de hele dag zo blijven zitten, maar helaas kan dat niet, zeker niet nu we nog 11 andere kinderen hebben. Ik hoop en bid dat hij het vol mag houden tot de operatie gedaan kan worden en dat hij sterk genoeg zal zijn. Hij heeft een wonder nodig, wilt u met ons mee bidden?
* Ivm de privacy is er gekozen voor een andere naam
Reactie plaatsen
Reacties
Ha Marianne, heel veel liefde en geduld toegewenst.
Liefde doet wonderen! Voor jou, voor Abel en alle andere kinderen die aan jullie toevertrouwd zijn.
Geniet van alle momenten, die je met de kinderen kan en mag delen. Heel veel liefs. Geef ze maar een dikke knuffel van me. Reina
Hoi Marianne,
Wat een bijzonder verhaal weer. Wat heerlijk dat je hem zoveel liefde en rust kan geven. Ik hoop dat het goed komt met hem.